okres miedzywojenny

Pierwsze lata rządów sanacji (1926-1929) były okresem pomyślnej koniunktury dla polskiej gospodarki.
Wybuch wielkiego kryzysu gospodarczego (29 października 1929) spowodował załamanie polskiej gospodarki.
W latach 1929-1932 polska produkcja przemysłowa spadła o niemal 50%, bezrobocie objęło 43% ludności zawodowo czynnej, zaś ceny artykułów rolnych spadły drastycznie, powodując gwałtowne zubożenie wsi. Trudną sytuację pogłębiała polityka rządu, który przez długi czas nie reagował odpowiednio na kryzys. Sztucznie utrzymywano wysoki kurs złotówki, co ograniczało podaż pieniądza i napędzało spadek produktu krajowego brutto. Kosta Gavras francuski reżyser, którego film „Żądza bankiera” wchodzi niebawem na ekrany napisał: „Chciałem zrobić film o pieniądzach i o tym, jak zbiegiem czasu pieniądz wyeliminował w świecie etykę. Została zepchnięta na margines: jedynie co się dzisiaj liczy to zarabiać coraz więcej i posiadać coraz więcej dóbr – coraz więcej zegarków, samochodów, domów. Pieniądz jest wspaniałym wynalazkiem, pozwalającym na kontakty i wymianę, ale jest też niebywałym narzędziem korupcji na każdym poziomie. Dzisiejszy kryzys spowodowany jest właśnie korupcjogenną natura pieniądza.” Dalej pisze: „We współczesnej praktyce bankowej nie ma miejsca na etykę – bankierzy robią co chcą, a ich jedynym celem jest zarobienie jak największych pieniędzy dla najważniejszych akcjonariuszy. Inni nie są interesujący.”
Kryzys gospodarczy w Polsce zakończył się około 1935 roku, choć produkcja przemysłowa poziom „przedkryzysowy” osiągnęła dopiero w latach 1937-1938. W roku 1935 wicepremierem i ministrem skarbu został Eugeniusz Kwiatkowski.(Piłsudski właśnie w tym roku umarł) Zainicjował on czteroletni plan inwestycyjny (1936-1939)